Cahit Sıtkı Tarancı

Kara Sevda





Bir kere sevdaya tutulmaya gör;

Ateşlere yandığının resmidir.

Aşık dediğin, Mecnun misali kor;

Ne bilsin alemde ne mevsimidir.



Dünya bir yana, o hayal bir yana;

Bir meşaledir pervaneyim ona.

Altında bir omur done dolana

Ağladığım yer penceresi midir?



Bir köşeye mahzun çekilen için,

Yemekten içmekten kesilen için,

Sensiz uykuyu haram bilen için,

Ayrılık olumun diğer ismidir

Korktuğum Şey





Gün çekildi pencerelerden

Aynalar baştan başa tenha

Ses gelmez oldu pencerelerden

Gökyüzü döndü siyaha



Sular kesildi çeşmelerden

Nereden dolacak bu tas nerden

Nergislerin açtığı yerden

Ey kuş uçurtmayan ejderha



Korkuyorum bu gecelerden

Benim şimdi beni seyreden

Bel bağladığım tepelerden

Gün doğmayabilir bir daha

Yalnızlık Macerası





Öyle yalnız kaldım ki hayatımda

Kimi gün öldüm kimi gün ilah oldum

Çok zaman annemin dizlerine hasret

Koydum başımı kendi dizlerime

Doya doya ağladım

Paylaşırsa dost paylaşırmış

İnsanın derdini sevincini

Dost ümidiyle ortalığa düşmeye gör

Hangi kapıyı çalsan kimseler yok

Hangi omuza dokunsam yabancı çıkar

Aşık mı olmadım taparcasına

Bir Mecnun geçti o çöllerden bir de ben

Diz mi çektirmedim alemde Kerem gibi

Ferhat gibi gürz mü sallamadım dağlara

Ne Leyla yar oldu bana ne Aslı ne Şirin

O gün bugün sırtımı kendim sıvazlıyorum

Sabahları sokağa çıkmadan evvel

Cesaret şairim, cesaret

Kendi saçlarımı okşuyorum geceleri

Sevgilimin saçları niyetine.