Toprak Ana (Cengiz Aytmatov)

Konu: Toprak Ana (Cengiz Aytmatov) 2007-10-08, 5:39 pm

Alıntı :: Toprak Ana

(Cengiz
Aytmatov)

Konu

Toprağın İnsan Hayatındaki Yeri

Özet

Yeni yıkanmış ak, pak entarisi, pamuklu kara ceketi ve
beyaz yazmasıyla yolda ağır ağır ilerliyor kadın. “Merhaba toprak” diye
sesleniyor usulca. “Merhaba tolunay” demek geldin Ne kadar kocamışsın. Saçların
ağırmış, değnekle yürüyorsun üstelik.” “Evet yaşlanıyorum, bir yıl daha geçti,
sende, toprak sende bir hasat geçirdin. Bugün ölüleri anma günü.” “İnsan doğruyu
öğrenmeli, tolunay.” Kafasıyla yüreği doğruya götürecek mi onu? Hala çocuk.

Onun için, ne yapacağımı bilemiyorum, hayata küssün
istemiyorum. Hayatın karşısında yiğitçe dikilsin istiyorum. Geçmiş olayları
doğru yargılayacağını bilsem, hayatı gerektiği gibi anlıyacağımı bilsem, ona
yalnız kendisini, kendi hayatının değil, başkalarını, başkalarının hayatlarını
da kendimi, kendi geçmişimi de, canım toprağım senide, eski günlerimizi de
anlatırdım. Hayat hepimizin aynı teknede yoğurmuş, bir tek demet haline
getirmiş. Her insan bu öykünün anlamını kolay kolay çıkaramaz.

Onu içten, yürekten anlamak için yaşamak, denemek gerekir.
Toprakla su, insanlar arasında eşit olarak paylaştırılırsa, bizimde kendi
tarlamız olursa, bizde kendi tohumumuzu eker, kendi ekinimizi biçersek mutlu
oluruz. İnsan için en büyük mutluluk budur. “Tolunay, çiftçi dediğin, mutluluğu
ekip biçtiğinde bulur”. “Toprak, göğsünde hepimize acı çektiriyorsun; bizi mutlu
kılmayacaksın, neden toprak diyorlar sana, biz neden doğduk? Biz senin
çocuklarınız, toprak. “Mutluluk getir bize, bizi mutlu kıl!”.

Ekmek esmerdi,
katıydı ama dünyada hiçbir şeyle karşılaştırılamayacak kadar tatlı bir kokusu
vardı, güneş kokuyordu, taze saman kokuyordu, duman kokuyordu. Bir filiz nasıl
tohumdan doğarsa bir ananın mutluluğu da halkın mutluluğundan doğar. Halkın
hayatından uzak kalan bir anının hayatı yoktur. “Sevgili toprağım benim, o günü
hatırlıyor musun?””Zamanın başlangıcından beri, yüzyılların izi duruyordu
içimde.

Tarihin hepsi kitaplarda yazılı değildir, insanlarda
tarihin hepsini bilemezler. Ama benim içimdedir hepsi, bütün tarih. İnsan denize
benzer, derin yerleri de sığ yerleri de vardır. “Söyle bana, sevgili toprak,
hangi ana böyle acı çekti, hangi ana oğlunu bu kadar kısa zaman gördü?” Savaşı
alt etmenin tek yolu var, bunu o zaman anladım: çarpışmak, dayanmak, yenmek.
Bunları başaramadığın an karşına ölüm çıkıyordu. İyilik, dağlarda yollarda
yaşanmaz.

İnsan raslantıyla
karşılaşmaz iyilikle. Ancak bir başka insandan öğrenir. İnsanın hayatı bir dağ
yoluna benzer, iner, çıkar, uçurumların kenarından geçer. Hep tek başına
aşamazsın o yolu, ama herkes elini uzatırsa sana, çabucak aşarsın. Hayatımız
böyle işte.”

Dünyadaki insanlar
oğullarını, kardeşlerini, babalarını, kocalarını bizim kadar seviyorsa, bizim o
gün onları beklediğimiz gibi onlarda oğullarını, kardeşlerini, babalarını,
kocalarını bekliyorsa, yeryüzünde başka savaş olmaz artık” diyorum.

Savaşın insanları
zalim, aşağılık, aç gözlü yaptığını kim söylemiş ? Hayır, savaş, sen
çizmelerinin altında insanları ezebilirsin, öldürebilirsin, yağma edebilir,
yakıp yıkabilirsin, 40 yıl bile sürdürebilirsin bunu, ama insan denen yaratığın
içindeki o duyguyu, o insanlık duygusunu, o sevgiyi içinden söküp atamazsın. “
Toprak, toprak ana, göğsüne bastı bizi, dünyanın her köşesindeki insanları
besle. Anlat onlara, sevgili toprak, anlat onlara.”

“ Hayır Tolunay. Sen anlat… Sen insansın. Her şeyin
üstündesin. Her yaratıktan akıllısın. Sen insansın. Sen anlat İNSAN!.”

[b]

[/b]