İnsana en çok yakışan kul olmaktır

AdmiN Mesaj Sayısı : 1544 Yaş : 36 Kayıt tarihi : 14/09/07

Bir insan için en önemli mesele kurbettir; yani,
Allah'a yakın olmaktır. Allah'a yakınlık, cismin cisme yakınlığı
değildir; o mânevî bir yakınlıktır. Bizim müteşâbihâta girmeme adına
kullandığımız üslûb içinde, kurbet, kendi uzaklığımızı aşma demektir. İnsana en çok yakışan kul olmaktır Kul

Evet, O bize her şeyden, herkesten daha yakındır;
gözsüz göremese, sağırlar duyamasa, hisleri, ihsasları işlemeyen
mahrumlar anlayamasalar da O'ndan daha ayân, daha yakın kimse yoktur. O
herkese herkesten daha yakındır; bir uzaklık sözkonusu ise, o insanlara
aittir.

İnsan fâni bir varlıktır ve ilah olamaz. Onun için en
büyük mertebe kulluk mertebesidir. Efendimiz'in (sallallâhu aleyhi ve
sellem) en kudsi ve ulvi unvanı "abduhû ve resulühû" sözleriyle ifade
edilmiyor mu? Evet O, evvela Allah'ın kulu, sonra da Resûlüdür. Bu
itibarla da kulluk en büyük paye demektir ve insan ilah olmayı değil
-zaten olamaz- Allah'a iyi bir kul olmayı arzu etmelidir. Ancak insan
manevi terakki sayesinde bazen öyle bir noktaya ulaşır ki, orada
kendini zevki ve hali olarak O'nu nur-u vücuduyla kuşatılmış görür de o
tür iltibaslara düşebilir. Ne var ki, bu bir hal işidir ve asfiyanın
makamına nispeten küçük ve düşük bir makamdır. İmam Rabbani bu makamı
şöyle anlatır: "Ben, Fütuhat-ı Mekkiye sahibinin uğradığı vahdet-i
vücud mertebesine uğradım. Biraz kaldım ve geçtim. Aslında orası dûn
bir makamdı. Evet orası kâmil bir makam ve mertebe değildir. Fakat çok
zevkli olduğu ve oraya erenler her an Hâlık'ın tecellileri içinde mest
ve sermest bulundukları için bu ruhani zevkten vazgeçemeyip orada
kalıyorlardı." Bu ara sıra, muvakkaten de olsa çoklar için söz konusu
olan bir halet-i ruhiyedir. Her mümin, bunu kendi vicdanında hisseder,
hisseder de bazen dünya ve mâfihâyı görmez. O'nunla baş başa kalır. O
anda ona kılıç vursalar da ihtimal duymaz. Ehlullahta bu durum temadi
eder ve oldukça uzun olur. Bu esasen O'na erme, fenafillah olma
halidir; fakat yine de asfiya makamına nispeten dûn bir mertebedir.
Tasavvufta, Hakk'a yükselme vetiresine "seyr ilallah", seyrini ikmal
etme haline "seyr fillah", sonra dönüp halka avdete ise "seyr minallah"
denir. İmam Gazali, İmam Rabbani ve son asrın müceddidi gibi
müceddidler, nübüvvet gölgesinde bu en son mertebenin mazharıdırlar.

Alıntıdır.